Γεια σας και πάλι μαζί.
Θα μιλήσουμε πάλι για το κρασί, για μία αμπελοοινική περιοχή που μου θυμίζει τα νιάτα μου. Μεσενικόλας Καρδίτσας.
Φιλοξενήθηκα για λίγο στο σπίτι του Δημήτρη Πλιάκου και της γυναίκας του Ρέας, φίλοι από τα παλιά, που είναι λίγο πιο πάνω από την τεχνική λίμνη άρδευσης του κάμπου της Καρδίτσας. Λίγο μετά το μεσημέρι πίνοντας ένα δικό τους λευκό κρασί από το προσεγμένο με μεράκι αμπελοτόπι τους, χαζεύαμε το τοπίο απέναντι, τις πλαγιές και τις ρεματιές των Αγράφων. Ο ήλιος πεντακάθαρος, χωρίς ίχνος βιομηχανικού ρίπους, έπεφτε πάνω των και νόμιζες πως ήταν αυλάκι δίσκου βινυλίου. Μια συνεχόμενη χαρακιά, ρεματιά , με δύο απέναντι όχθες, πλαγιές, σε κλίση περίπου 45 μοίρες, ανάγλυφες και αν έριχνες την βελόνα εκεί θα άκουγες ένα μπουκέ συχνοτήτων ένα όμορφο τραγούδι της φύσης.
Πάλι έμπλεξα το βινύλιο με το κρασί.
Το κρασί θέλει, εκτός από την ποικιλία και άλλους τρεις, για το τέλειο.
Το terroir, τον αμπελουργό και τον οινοποιό.
Τα τρία τα έχουμε.
Θαυμάσιες ποικιλίες, ένα terroir τέλειο και ένα μερακλή αμπελουργό. Τον οινοποιό θα τον γνωρίσουμε.
Αποφασίσαμε να πάρουμε την ανηφόρα του δρόμου όπως το κάναμε παλιά με τις μηχανές και περνώντας από την μονή Κορώνης φθάναμε στο Μεσενικόλα και από εκεί στα Καλύβια της Πεζούλα μόνιμος καλοκαιρινός προορισμός.
Στον Μεσενικόλα στην άκρη του χωριού προς τα πάνω συναντάμε το οινοποιείο του Γιώργου Καραμήτρου. Σταματήσαμε και μας υποδέχθηκε ο ίδιος. Ψηλός στο μπόι μα χαμηλός στο ανάστημα. Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες νιώσαμε πολύ φιλικά.
Μας ενημέρωσε για τον τρόπο διαχείρισης του σταφυλιού και την παραγωγή του κρασιού. Στον χώρο της γευσιγνωσίας μας έδωσε να δοκιμάσουμε τα κρασιά του. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Εγώ δεν ήμουν σε θέση να συγκεντρωθώ και τα αναλύσω, έτσι προτίμησα να πάρω ένα μαζί μου και νάτο.
Η κυρά της λίμνης.
Από τον κάμπο της Καρδίτσας αγναντεύοντας την κορυφογραμμή των Αγράφων και πάνω ακριβώς από την λίμνη, κοιμάται και αναπαύεται η κοιμωμένη. Μία ωραία κοπέλα με τα μαλλιά της να πέφτουν στις πλαγιές των βουνών, μια μούσα της λίμνης που ανέβηκε ψηλά να καθρεφτισθεί να ξαπλώσει και να αναπαυθεί με το ένα της πόδι, λυγισμένο με χάρη.
H ετικέτα του έργο τέχνης, χαρά για τον συλλέκτη, πλαστικοποιημένη να μη αλλοιώνεται στην φύλαξη.
Μας λέει ότι το περιεχόμενο είναι από δύο ελληνικές ποικιλίες ροδίτη 60% και μπατίκι 40% να δούμε η πρόσμιξη αυτή τι αποτέλεσμα δείχνει.
Ανοίγω την φιάλη, βλέπω ένα μοντέρνο φελλό πλαστικοποιημένο, αυτό δείχνει ότι το κρασί είναι έτοιμο για πόση και δεν υπάρχει περίπτωση για ελλάτωμα, τριχλωροανισόλη, το κοινώς φέλλομα.
Βλέπω την θερμοκρασία του, είναι 10oc.
Το μεταγγίζω, πάντα ένα κρασί που δοκιμάζω το μεταγγίζω στην κανάτα να του δώσω το χρόνο να αναδείξει τα αρώματα , τις γεύσεις και το διοξείδιο που μπορεί να έχει.
Βλέπω ένα χρώμα κιτρινοπράσινο με πρασινωπές ανταύγειες.
Μπορώ όμως να δω και μέσα του. Έχει μεγάλη σημασία η φωτεινότητα και η διαύγεια του κρασιού, άν το μετρήσω με τους βαθμούς της θολερότητας θα έλεγα ότι είναι μηδέν.
Σερβίρω το ποτήρι μου.
Το μυρίζω, το αναδεύω μαλακά και το ξαναμυρίζω.
Αρώματα από ξυνόμηλα και κόκκινα μήλα τόσο διακριτικά που θα μπορούσε να ήταν και ανδρικό άρωμα.
Το δοκιμάζω.
Γεύσεις διάφορες νοστιμότατες από φρούτα της περιοχής όπως το κυδώνι ακόμα και η ξινίλα που δίνει το χονδροκομμένο γλυκό κυδώνι.
Αφήνει μια επίγευση με ένα άρωμα στο στόμα που δεν φοβάσαι να πλησιάσεις πολύ κοντά τον άλλον.
Ισορροπημένο κρασί, θα το πρότεινα για κάποιο επαγγελματικό γεύμα από κανάτα. Για μας τους μεγαλύτερους κατευθείαν από την φιάλη να μη χάσουμε αυτή την ανάταση.
Θα έλεγα να μη φοβηθείτε να το βάλετε δίπλα στους νοστιμότατους μεζέδες που όλα τα τσιπράδικα της Καρδίτσας προσφέρουν.
Να ευχηθώ το τραγούδι των αμπελώνων από τις πλαγιές των Αγράφων μέχρι τον κάμπο να γλυκαίνει τις καρδιές όλων μας.
Εις υγεία.
Ο ευ πίνειν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου