Για μια χούφτα βινύλια της Χίλντα Παπαδημητρίου.

Ύστερα από πρόσκληση, παραβρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου <<Για μια χούφτα βινύλια>> της Χίλντα Παπαδημητρίου στην παλιά δημοτική αγορά της Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη των Αθηνών.

Αναφέρομαι καθυστερημένα γιατί δεν είχα πρόσβαση σε υπολογιστή.

Έγινε συζήτηση για το περιεχόμενο του βιβλίου και η Χίλντα Παπαδημητρίου αναφέρθηκε για τους επηρεασμούς της στους ήχους του βινυλίου.

Είναι ένα βιβλίο που το προτείνω σε κάθε φίλο λάτρη αυτού του ήχου. Μέσα από τις σελίδες του θα θυμηθεί τραγούδια γνωστά και ξεχασμένα. Κάποιος φίλος ανέβασε όλα τα τραγούδια που αναφέρονται στο βιβλίο, στο you tube με τίτλο <<ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΒΙΝΥΛΙΑ>>

Η δική μου τοποθέτηση στο πάνελ χωρίς το βάρος του συγγραφέα ή του φιλόλογου, αλλά του απλού αναγνώστη ήταν αυτή.

Δίσκος βινυλίου.

Παρουσίαση του βιβλίου της Χίλντα Παπαδημητρίου στη παλιά δημοτική αγορά της Κυψέλης στην Φωκίωνος Νέγρη.

Για μια χούφτα βινύλια.

30 cm ή 12΄΄(ίντσες) για 33,1/3 στροφές και βάρος 180 gr (LP).

17,5 cm ή 7΄΄(ίντσες) για 45 στροφές. (Δισκάκι).

Θέλω να πω ότι όλοι μπορούν να είναι λάτρεις της ροκ μουσικής ανεξαρτήτως ηλικίας κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής καταξίωσης. Η ροκ δεν είναι ότι εκφράζει κάποιους μα όλους. Μόνο ότι την έχω συνυφασμένη με το βινύλιο. Μου είναι παράξενο να ακούω αυτή την μουσική από CD.

Στο βιβλίο αναφέρονται όλοι οι τύποι λάτρεις του βινυλίου. Δεν νομίζω ότι είναι ο μόνος επαγγελματίας που προσπαθεί να κρατήσει το μαγαζί του με κάθε τρόπο ακόμα και με φόνο. Το μαγαζί του καθενός είναι θρησκεία . Το βράδυ κάνει το σταυρό του και λέει. Θεούλη μου έχε καλά όλο τον κόσμο έχε και το μαγαζί μου.

Ο αστυνόμος μορφωμένο παιδί αρωγός του πολίτη και του επαγγελματία .Έρχεται σε αντίθεση με τους παλιούς που κατέχουν θέσεις με ΜΕΣΑ. Μόνος του δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι , έτσι την κάνει κοπάνα και η ιστορία συνεχίζεται.

Το βιβλίο κατά την γνώμη μου δείχνει τον επαγγελματία στην κοινωνία με την ελεγκτική εξουσία σαν αποδοχή και σαν φόβο.

Όσο για την συλλογή των μουσικών δίσκων βινυλίου αυτή δεν υπάγεται σε καμία ιδιαίτερη γνώση αλλά μόνο στο μεράκι. Η γνώση έρχεται μετά, ύστερα από συζητήσεις με άλλους συλλέκτες ανταλλάσσοντας απόψεις και γνώσεις.

Ο ψηφιακός ήχος είναι ξηρός και ακούγεται κάτι σαν μέταλλο. Βέβαια το συγκριτικό είναι εκείνο που θα σου δώσει την διαφορετικότητα του ήχου στον ψηφιακό που είναι ο μοντέρνος και τον αναλογικό του βινυλίου. Όλες οι συχνότητες του βινυλίου δεν μπορούν να ληφθούν από το ανθρώπινο αυτί και αυτό υποστηρίζουν κάποιοι για την αποδοχή του ψηφιακού. Το σύνολο όμως των συχνοτήτων είναι αυτό που δίνει την γλύκα του ήχου. Όπως το κρασί. Εάν έχει μόνο καλή και μεγάλη οξύτητα σίγουρα θα είναι ένα ξινό κρασί. Όταν τα ζάχαρά του είναι πολλά είναι ένα γλυκό κρασί, όταν όμως ισορροπούν η γλύκα , η αλμύρα , η πίκρα και η οξύτητα, τότε έχουμε ένα θαυμάσιο κρασί άσχετα εάν όλες τις γεύσεις δεν μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε , απολαμβάνουμε όμως την ποιότητα. Έτσι και στο βινύλιο, απολαμβάνουμε τον ήχο άσχετα εάν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις ακουστικές και μη, συχνότητες που μας δίδουν. Η αρμονία των όλων δίνουν ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα..