Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Το κρασί του καρμοίρη.


Στην ζωή μου, λάτρη του κρασιού, καρμοίρη δεν έχω συναντήσει. Βέβαια είμαι ακόμα πολύ μικρός. Ένας  καρμοίρης ( Γ Μπαμπινιώτης – άνθρωπος μίζερος, τσιγγούνης, φιλάργυρος) όταν λέει πως είναι λάτρης του κρασιού , λέει ψέματα!!!

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Το χύμα και το εμφιαλωμενο κρασί στα καταστήματα πόσης και εστίασης.


 Από την εμπειρία μου στα καταστήματα μαζικής εστίασης και πόσης , στο πρόβλημα του κρασιού δεν ευθύνονται  μόνο οι καταναλωτές, πελάτες, ούτε και οι εστιάτορες  αλλά και οι έμποροι του κρασιού  και αυτοί οι ίδιοι παραγωγοί. Όταν δίνουν το χύμα σε μια προσφορά χαμηλή που ο εστιάτορας έχει και την δυνατότητα να το νερώσει, με το απλό σκεπτικό του μέσου πότη ότι το καλό κρασί δεν χτυπά στο κεφάλι,  χωρίς να υπολογίζει στα υπόλοιπα αισθητηριακά του κρασιού και πίνοντας δύο λίτρα φεύγει νηφάλιος, γιατί το αλκοόλ είναι εκείνο που μεθά, αφού με το νέρωμα το αλκοόλ του κρασιού φθάνει στους βαθμούς  της μπύρας , γιατί να μη το κάνει ο εστιάτορας;  Με αυτό τον τρόπο εκμηδενίζει και το κόστος του κρασιού και κερνάει κιόλας.

Μήπως τα έξοδα στην εμφιάλωση είναι τόσο μεγάλα και πουλούν το 750mol με τόση μεγάλη διαφορά;

Μήπως κάνουμε και εμείς κάποιο λάθος και δεν ενισχύουμε  τον ρόλο του οινοχόου, παρά ο κάθε εστιάτορας κάνει και τον οινοχόο πιστεύοντας ότι αυτός είναι ακόμα και σεφ και μετρ και επιχειρηματίας και τέλος πάντων παντογνώστης του χώρου;

Αφού όλοι μας ξέρουμε ότι κάποια κρασιά δεν έχουν την δυνατότητα της παλαίωσης γιατί οι έμποροι δεν τα βγάζουν στην αγορά λίγο πριν το χάλασμα σε πανέρια προσφοράς; Τι φοβούνται μη τους πέσει το κύρος;

Αυτά και άλλα πολλά ήθελα να γράψω αλλά δεν έχω την  χρονική ευχέρεια  και  εδώ σας ευχαριστώ . Το  ότι ασχοληθήκαμε με το θέμα είναι πολύ καλό, στην ενημέρωση όσων μας διαβάζουν γιατί αυτοί θα διαδώσουν τις σκέψεις μας .

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Η γεύση στο στόμα.


Η γεύση στο στόμα.

Όταν δοκιμάζω ένα κρασί, θέλω  στο στόμα να μεταφέρει  η μύτη όσα υπόσχεται, αρχίζοντας από ένα φρούτο, με την είσοδο να μεγαλώνει και να τελειώνει με ένα φινίρισμα και μια ισορροπία.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Φέρε το δικό σου κρασί.

Bring Your Own Bottle.
Όταν διαλέγουμε ένα θέατρο το κάνουμε για όλα του. Τους ηθοποιούς, το θέμα, τα σκηνικά, το ίδιο το κτίσμα, την αφετηρία και τον προορισμό του έργου.
Όταν διαλέγουμε έναν πίνακα, το κάνουμε για όλη την εικαστική παρέμβαση του καλλιτέχνη.
Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία της δικής μας παρέμβασης σε χώρους που άλλοι επιμελούνται για αυτό.
Κέντρο μαζικής εστίασης και πόσης είναι και το δημοτικό πάρκο, γιατί να προσβάλω τον εστιάτορα και όλη την πίσω του ομάδα, παρεμβαίνοντας εικαστικά, πρώτα στο wine list και αργότερα ίσως και στο διατροφικό menu.
Εάν κάποιο δεν εκφράζει τα δικά μου θέλω και τον δικό μου ουρανίσκο, απλώς δεν με κάνει πελάτη του. Δεν πάω με το δικό μου καφαλτί και τα δικά μου πιόματα. Εάν θελήσω να πιώ ένα κρασί σε μαγαζί που είναι για τσίπρο και ούζο , οι μεζέδες του θα είναι για τα ανάλογα κρασιά. Άλλα θα είναι για την ψαροταβέρνα άλλα στην χασαποταβέρνα άλλα στα Gourmet και άλλο στην τούρτα του γάμου σου. Δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Η εξειδίκευση πρέπει να υποστηριχτεί. Εκείνο που δεν λέμε ποτέ είναι, στο μαγαζί, ποιος μας πληροφορεί για το ποτό μας και τις νέες ετικέτες του. Εκεί η εξειδίκευση πρέπει να επιβραβεύεται όπως η ευκολία του ντελιβερά στο να βρίσκει το διαμέρισμα.
Για αυτή τη κίνηση, (εκδρομή με τα δικά σου φαγητά), υπάρχουν ειδικά χαρακτηρισμένοι δημόσιοι χώροι. Δεν το κάνεις ούτε σε όλα τα πάρκα, εκτός αν και αυτά ιδιωτικοποιηθούν. Που, πιστεύω ότι ακόμα ανήκουν στο δημόσιο.
Σαφώς και υπάρχουν χώροι που δέχονται και τώρα το δικό σου κρασί και είναι αυτοί οι καφενέδες που θα σου βγάλουν μόνο τον μεζέ χωρίς άλλη αξίωση. Ένα σοβαρό εστιατόριο δεν νομίζω ότι μπορεί να το κάνει . Εάν βρεθεί στην ανάγκη αυτή, σίγουρα πάει για κλείσιμο.