Ένα ταξίδι στο κρασί είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στις λέξεις Νο 4

ΑΝΔΡΙΑΝΗ ΔΡΙΒΑ

1 ώρα

Σε συνέχεια του κειμένου νούμερο (3) του ebook στο νούμερο (4).

Εκείνη η νύχτα του Ιουλίου με βρήκε καρφωμένη στον καναπέ της αδερφής μου, με μια κούπα κόκκινο κρασί. Λένε πως δεν πρέπει να το παγώνεις, ούτε να το αραιώνεις. Έριχνα τα παγάκια ένα ένα βασανιστικά, απ’ την παγοθήκη στο χέρι, απ’ το παγωμένο χέρι στην μεγάλη κούπα του καφέ, που φιλοξενούσε τον ερυθρό χυμό της κληματαριάς του παππού.
Υπήρξαν καλοκαίρια που περάσαμε δουλεύοντας, κλαίγοντας για έναν αδικοχαμένο έρωτα, μελετώντας για ένα ακόμη πτυχίο, ασθμαίνοντας να φέρουμε στον κόσμο μια νέα ζωή! Ζήσαμε μετακομίσεις νοικοκυριών στα πεζοδρόμια, κλάψαμε πλήθη από έγχρωμες πόρνες στα φανάρια που περάσαμε τα πρώτα φοιτητικά μας χρόνια. Δεν ξέραμε κάποιες φορές, αν στο μεγάλο ταξίδι θα μας έφτανε η βενζίνη κι αν θα είχαν τα βενζινάδικα, να συνεχίσουμε. Πηγαίναμε στα σούπερ μάρκετ και τα ράφια ήταν άδεια, όχι πως μπορούσαμε ν’ αγοράσουμε παραπάνω απ’ όσα βλέπαμε, αλλά νιώθαμε να χάνουμε την αφθονία της εικόνας, να μειώνονται τα χρώματα γύρω μας. Να μεταφέρονται κι άλλοι εργαζόμενοι στα πεζοδρόμια… Νομίζαμε ότι ζούσαμε στιγμές αγώνα επιβίωσης, κάποιες φορές θλίψη και αδικία. Τίποτε όμως τελικά δε μας απανθράκωσε όσο το καλοκαίρι αυτό. Ποια θάλασσα θα σβήσει τέτοιες φωτιές; Ποια ομορφιά θα πάρει το βλέμμα απ’ του κόσμου τη φριχτή εκδοχή, θα μας τραβήξει απ’ τη θέα του εφιάλτη που τρύπωσε μέσα μας;
photo by me, Οδός Κορίνθου, Πάτρα