Όταν διαλέγουμε ένα θέατρο το κάνουμε για όλα του. Τους ηθοποιούς, το θέμα, τα σκηνικά, το ίδιο το κτίσμα, την αφετηρία και τον προορισμό του έργου.
Όταν διαλέγουμε έναν πίνακα, το κάνουμε για όλη την εικαστική παρέμβαση του καλλιτέχνη.
Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία της δικής μας παρέμβασης σε χώρους που άλλοι επιμελούνται για αυτό.
Κέντρο μαζικής εστίασης και πόσης είναι και το δημοτικό πάρκο, γιατί να προσβάλω τον εστιάτορα και όλη την πίσω του ομάδα, παρεμβαίνοντας εικαστικά, πρώτα στο wine list και αργότερα ίσως και στο διατροφικό menu.
Εάν κάποιο δεν εκφράζει τα δικά μου θέλω και τον δικό μου ουρανίσκο, απλώς δεν με κάνει πελάτη του. Δεν πάω με το δικό μου καφαλτί και τα δικά μου πιόματα. Εάν θελήσω να πιώ ένα κρασί σε μαγαζί που είναι για τσίπρο και ούζο , οι μεζέδες του θα είναι για τα ανάλογα κρασιά. Άλλα θα είναι για την ψαροταβέρνα άλλα στην χασαποταβέρνα άλλα στα Gourmet και άλλο στην τούρτα του γάμου σου. Δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Η εξειδίκευση πρέπει να υποστηριχτεί. Εκείνο που δεν λέμε ποτέ είναι, στο μαγαζί, ποιος μας πληροφορεί για το ποτό μας και τις νέες ετικέτες του. Εκεί η εξειδίκευση πρέπει να επιβραβεύεται όπως η ευκολία του ντελιβερά στο να βρίσκει το διαμέρισμα.
Για αυτή τη κίνηση, (εκδρομή με τα δικά σου φαγητά), υπάρχουν ειδικά χαρακτηρισμένοι δημόσιοι χώροι. Δεν το κάνεις ούτε σε όλα τα πάρκα, εκτός αν και αυτά ιδιωτικοποιηθούν. Που, πιστεύω ότι ακόμα ανήκουν στο δημόσιο.
Σαφώς και υπάρχουν χώροι που δέχονται και τώρα το δικό σου κρασί και είναι αυτοί οι καφενέδες που θα σου βγάλουν μόνο τον μεζέ χωρίς άλλη αξίωση. Ένα σοβαρό εστιατόριο δεν νομίζω ότι μπορεί να το κάνει . Εάν βρεθεί στην ανάγκη αυτή, σίγουρα πάει για κλείσιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου