Οι χρυσοί σκούφοι.

Από τότε που ένοιωσα τον εαυτό μου βρίσκομαι σε χώρους μαζικής εστίασης και πόσης.

Ύστερα από μεγάλους  αγώνες καταφέραμε εγώ και η γυναίκα μου να κάνουμε τον δικό μας χώρο το 1980 στην Μυτιλήνη χωρίς την βοήθεια κανενός. Το ονομάσαμε ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ.  Από την δουλειά μας, κάναμε και ένα μικρό ξενώνα στον ίδιο χώρο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2011 που κατέθεσα τα χαρτιά μου για την σύνταξη , ανελλιπώς καθημερινά  ποτίζαμε, ταΐζαμε, και κοιμίζαμε κόσμο. Η κουζίνα της κυρίας Μαρίας καθαρά παραδοσιακή και νοστιμότατη.

Ποτέ δεν ήλθε κανείς να κουβεντιάσει μαζί μας για τον συνδυασμό  των γεύσεων, των φαγητών,  των κρασιών, το γλυκό,  το αλμυρό, το ξινό, το πικρό το άθροισμα όλων, την  νοστιμιά, την συνέπεια στην συνέχεια των τόσων ετών και γενικώς.

Μόνο το κλεινόν άστυ υπάρχει ;

Και μόνο τα κέντρα που ούτε με ένα μηνιάτικο δεν μπορείς να περάσεις την πόρτα τους;

(Τα περισσότερα είναι άδεια, για μένα το καλύτερο φαγητό είναι αυτό που το τρως  με παρέα και όχι χορταίνοντας  την μοναξιά σου)

Εγώ έχω πια αποσυρθεί , αλλά παίρνοντας την αφορμή σας τα λέω για τους νεότερους του χώρου.

Ο έλεγχος και η βράβευση πρέπει να υπάρχει .

Οι κατατάξεις των κέντρων πρέπει να υπάρχουν.

Η επέκταση όμως σε όλοι την Ελλάδα πρέπει να υπάρχει πραγματικά.