Μία νέα αντάμωση!!! Παυσίλυπο της Μυτιλήνης. Γράφει ο Γιάννης Διρχαλίδης!

 Καθώς πλησιάζει η μέρα που θα σαλπάρω για το λατρεμένο μου νησί της Λέσβου, νομοτελειακά, και αναπόδραστα πια, εισέρχομαι σε μία κατάσταση στοχασμού και αναστοχασμού. 

Το πατρικό μου σπίτι με τις αυλές του, η γειτονιά του, οι άνθρωποι του σήμερα και του άλλοτε, τα αρώματα των οπωροφόρων δέντρων και των τρανταφυλλιών, τα τιτιβίσματα από τα κάθε λογής πετούμενα, το χαλί από ελαιόδεντρα που απλώνεται εντυπωσιακά ίσαμε τη θάλασσα, όλα αυτά (και τόσα άλλα) μαζί συνθέτουν τον δικό μου καμβά μνήμης, έναν ιδιότυπο Εικαστικό Κανόνα απεικόνισης και απαθανάτισης του παρελθόντος μου, αλλά και νοηματοδότησης του παρόντος μου. 

Αναρωτιέμαι έντονα, αυτές τις μέρες, και με αφορμή κάποιες αναρτήσεις που διάβασα οι οποίες νοσταλγούν την αναβίωση εκείνης της εποχής, τι θα συνέβαινε αν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι οι άνθρωποι που αγαπούσαν και αγάπησαν παντοτινά τον Κήπο του Παυσίλυπου, αντάμωναν ξανά, κάτω από το ίδιο εκείνο φεγγαρόλουστο σκηνικό, και έπιναν ένα ποτό υπό τους ήχους του βινυλίου που λατρέψαμε. Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για το τι θα συνέβαινε, αλλά κάπως αδιόρατα, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να συμβεί το εξής:

Επιτελέσεις του παρελθόντος μέσα στο παρόν, από τους ανθρώπους που έκαναν το Παυσίλυπο ιστορία. Αυτός είναι, άλλωστε, ένας από τους πιο σημαντικούς ρόλους των reunions, εκπληρώνοντας μία ιερή αποστολή! Τώρα που η ανάμνηση είναι ακόμη νωπή και ο βιολογικός κύκλος των περισσοτέρων ανθρώπων-θαμώνων του Παυσίλυπου δεν έχει ακόμη κλείσει, μία αντάμωση μέσα στο παρόν θα ήταν σαν να συντελείται μία απομνημόνευση χωρίς διαμεσολαβήσεις από νέες μνήμες και νέα παρελθόντα που θα γεννηθούν στο μέλλον και θα επικαθήσουν αναπόφευκτα πάνω στα στρώματα μνήμης που συγκροτούνται σήμερα. 

Γιατί είναι μία μεγάλη αλήθεια ότι, κάθε πτυχή της λειτουργίας του Παυσίλυπου, επί 25 συναπτά έτη, πέρα από την συμβολή της στη διαμόρφωση μίας νέας νυχτερινής ταυτότητας στην διασκέδαση της πόλης των 90's, αποτέλεσε μία εμβληματική τομή και ήρθε να δώσει μία ανέλπιστη και απροσδόκητη ώθηση σε κάθε σπιθαμή της γειτονιάς του, ανυψώνοντας το πνεύμα της σε υψίπεδα που δεν μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί!  

Την Δευτέρα το πρωί στις 8 Ιουλίου, φτάνω στο νησί της Λέσβου, στο νησί της καρδιάς μου, στην πόλη της Μυτιλήνης, στην πόλη που με μαγεύει αδιάκοπα και αλύπητα!

Καλό καλοκαίρι!!