Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ο οινοχόος.


Πια η διαφορά το να κάνεις ένα κρασί, από το να το κρίνεις.

Αυτός που κάνει ένα κρασί από την αρχή έως το τέλος είναι ο άρχοντας του έργου.
Αυτός που το κρίνει είναι ο υπηρέτης του.
Δεν μπορώ να θεωρήσω κανέναν από τους δύο σημαντικότερο.
... Ο παραγωγός φτιάχνει το κρασί και ο οινοχόος το κρίνει και το διαδίδει.
Ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου. Αν και οι δύο οδεύσουν μονολιθικά το αποτέλεσμα θα είναι το καλλίτερο.
Η προφορικότητα του οινοχόου έχει δύναμη και με την τεχνολογία, γίνεται μεγαλύτερη. Μόνο όταν αυτή πάσχει, υπάρχει πρόβλημα.
Άρα ο καλλίτερος οινοχόος δεν είναι αυτός που προσλαμβάνει αισθητηριακά τα περισσότερα, αλλά αυτός που περιγράφει με σαφήνεια όσα προσλαμβάνει αισθητηριακά..

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Για μια χούφτα βινύλια της Χίλντα Παπαδημητρίου.

Ύστερα από πρόσκληση, παραβρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου <<Για μια χούφτα βινύλια>> της Χίλντα Παπαδημητρίου στην παλιά δημοτική αγορά της Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη των Αθηνών.

Αναφέρομαι καθυστερημένα γιατί δεν είχα πρόσβαση σε υπολογιστή.

Έγινε συζήτηση για το περιεχόμενο του βιβλίου και η Χίλντα Παπαδημητρίου αναφέρθηκε για τους επηρεασμούς της στους ήχους του βινυλίου.

Είναι ένα βιβλίο που το προτείνω σε κάθε φίλο λάτρη αυτού του ήχου. Μέσα από τις σελίδες του θα θυμηθεί τραγούδια γνωστά και ξεχασμένα. Κάποιος φίλος ανέβασε όλα τα τραγούδια που αναφέρονται στο βιβλίο, στο you tube με τίτλο <<ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΒΙΝΥΛΙΑ>>

Η δική μου τοποθέτηση στο πάνελ χωρίς το βάρος του συγγραφέα ή του φιλόλογου, αλλά του απλού αναγνώστη ήταν αυτή.


Δίσκος βινυλίου.

Παρουσίαση του βιβλίου της Χίλντα Παπαδημητρίου στη παλιά δημοτική αγορά της Κυψέλης στην Φωκίωνος Νέγρη.

Για μια χούφτα βινύλια.


30 cm ή 12΄΄(ίντσες) για 33,1/3 στροφές και βάρος 180 gr (LP).

17,5 cm ή 7΄΄(ίντσες) για 45 στροφές. (Δισκάκι).

Θέλω να πω ότι όλοι μπορούν να είναι λάτρεις της ροκ μουσικής ανεξαρτήτως ηλικίας κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής καταξίωσης. Η ροκ δεν είναι ότι εκφράζει κάποιους μα όλους. Μόνο ότι την έχω συνυφασμένη με το βινύλιο. Μου είναι παράξενο να ακούω αυτή την μουσική από CD.

Στο βιβλίο αναφέρονται όλοι οι τύποι λάτρεις του βινυλίου. Δεν νομίζω ότι είναι ο μόνος επαγγελματίας που προσπαθεί να κρατήσει το μαγαζί του με κάθε τρόπο ακόμα και με φόνο. Το μαγαζί του καθενός είναι θρησκεία . Το βράδυ κάνει το σταυρό του και λέει. Θεούλη μου έχε καλά όλο τον κόσμο έχε και το μαγαζί μου.

Ο αστυνόμος μορφωμένο παιδί αρωγός του πολίτη και του επαγγελματία .Έρχεται σε αντίθεση με τους παλιούς που κατέχουν θέσεις με ΜΕΣΑ. Μόνος του δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι , έτσι την κάνει κοπάνα και η ιστορία συνεχίζεται.

Το βιβλίο κατά την γνώμη μου δείχνει τον επαγγελματία στην κοινωνία με την ελεγκτική εξουσία σαν αποδοχή και σαν φόβο.

Όσο για την συλλογή των μουσικών δίσκων βινυλίου αυτή δεν υπάγεται σε καμία ιδιαίτερη γνώση αλλά μόνο στο μεράκι. Η γνώση έρχεται μετά, ύστερα από συζητήσεις με άλλους συλλέκτες ανταλλάσσοντας απόψεις και γνώσεις.


Ο ψηφιακός ήχος είναι ξηρός και ακούγεται κάτι σαν μέταλλο. Βέβαια το συγκριτικό είναι εκείνο που θα σου δώσει την διαφορετικότητα του ήχου στον ψηφιακό που είναι ο μοντέρνος και τον αναλογικό του βινυλίου. Όλες οι συχνότητες του βινυλίου δεν μπορούν να ληφθούν από το ανθρώπινο αυτί και αυτό υποστηρίζουν κάποιοι για την αποδοχή του ψηφιακού. Το σύνολο όμως των συχνοτήτων είναι αυτό που δίνει την γλύκα του ήχου. Όπως το κρασί. Εάν έχει μόνο καλή και μεγάλη οξύτητα σίγουρα θα είναι ένα ξινό κρασί. Όταν τα ζάχαρά του είναι πολλά είναι ένα γλυκό κρασί, όταν όμως ισορροπούν η γλύκα , η αλμύρα , η πίκρα και η οξύτητα, τότε έχουμε ένα θαυμάσιο κρασί άσχετα εάν όλες τις γεύσεις δεν μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε , απολαμβάνουμε όμως την ποιότητα. Έτσι και στο βινύλιο, απολαμβάνουμε τον ήχο άσχετα εάν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις ακουστικές και μη, συχνότητες που μας δίδουν. Η αρμονία των όλων δίνουν ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα..

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Οινοποιείο Σαμαρτζή, Άσκρη Θηβών

Άσκρη και κοιλάδα των Μουσών.
Από την Θήβα προς Λιβαδειά , συναντάς την Αλίαρτο. Μπαίνοντας υπάρχει μια πινακίδα που λέει, αριστερά, προς Άσκρη και κοιλάδα των Μουσών. Ακολουθώντας αυτό τον δρόμο φθάνεις στην Άσκρη, ένα κεφαλοχώρι στους πρόποδες του βουνού Ελλικώνα, γεμάτο πλαγιές και ρεματιές, με υψόμετρο στην πλατεία του, 380 μέτρα Δεν είναι τυχαίος τόπος που οι εννέα Μούσες κόρες του Δία , τον διάλεξαν να ζήσουν, ακόμα και ο Ησίοδος έζησε την ζωή του εκεί και στις γραφές του, αναφέρει τους αμπελώνες της κοιλάδας των μουσών, στο έργα και ημέρες. Χωρίς υπερβολές, σήμερα είναι ένας γεωγραφικός αμπελοοινικός τόπος , που εκτός από τις διεθνοποιημένες γαλλικές ποικιλίες, ευδοκιμούν και δύο γηγενείς, η λευκή Κοντούρα, που για πολλούς είναι το Σαββατιανό, μα για μένα η Κοντούρα της κοιλάδας των Μουσών, και η ερυθρή Μούχταρο.

Αυτός ο τόπος είναι προορισμός, τον προτείνω. Έχετε πολλά να κερδίσετε από την φύση και από την κουβέντα των ανθρώπων, ενισχύοντας την αγάπη για το κρασί.

Ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων μια μέρα καθαρά χειμωνιάτικη με πολύ βροχή και έντονα καιρικά φαινόμενα, που τα ζεις μόνο σε τέτοιες περιοχές. Μπαίνοντας στο χωριό φθάνω στην εκκλησιά, κάνω αριστερά , βλέπω το σχολείο, ακριβώς δεξιά και απέναντι, είναι ένα σπίτι με κεραμοσκεπή, μια πινακίδα ,οινοποιείο Σαμαρτζή και δίπλα το οινοποιείο. Από το κρύο και την βροχή, δεν το σκέφθηκα καθόλου. Χτύπησα την πόρτα. Άνοιξε μια ευγενέστατη κυρία η μητέρα του Παναγιώτη Σαμαρτζή. Με δέχθηκε με τόση καλοσύνη που έμεινα άφωνος. Ο Παναγιώτης αν και είχε κάποια ίωση, δεν άργησε να έρθει και άρχισε την ενημέρωση σαν να ήταν υγιέστατος.

Μας μίλησε για τον τρόπο παραγωγής, σκέψης και εφαρμογής των σκέψεων. Μας σέρβιρε να δοκιμάσουμε κρασιά από το αρχικό στάδιο μέχρι την εμφιάλωση.

Και να, τα δυο ποτάμια του

Ένα λευκό κρασί της τοπικής ποικιλίας Κοντούρα..

Φιάλη τύπου Μπορντό.

Η ετικέτα του πλαστικοποιημένη να αντέχει στην αποθήκευση και σχεδιασμένη να δείχνει τα δύο ποτάμια που ανάμεσά τους είναι τα αμπέλια. σε υψόμετρο 360 μέτρα.

Το ανοίγω και το μεταγγίζω στην κανάτα για να δω το χρώμα του.

Κιτρινοπράσινο δείγμα της νεότητάς του.

Σερβίρω το ποτήρι μου και το ξαναβλέπω.

Το βλέπω και μπρος από το φως του κεριού . Έχει θαυμάσια διαύγεια και πρασινωπές ακτίνες βγαίνουν από μέσα..

Το μυρίζω. Παίρνω τα πρώτα αρώματα, το αναδεύω να βγουν και τα δυσκολότερα και το ξαναμυρίζω. Γεμίζω με αρώματα λεμονιάς, ανανά και γιασεμιού.

Βάζω μια γουλιά στο στόμα μου, τη γυρίζω, γεμίζω με γεύσεις από ώριμα φρούτα, μήλο, αχλάδι, ανανά, πεπόνι. Η οξύτητα ισορροπημένη με τα σάκχαρα και το αλκοόλ και με μια επίγευση αρκετή μέχρι την επόμενη γουλιά.

Στους νεότερους θα το σερβίριζα από κανάτα να ισορροπήσει περισσότερο.

Στους μεγαλύτερους κατ’ ευθεία από την φιάλη και σε θερμοκρασία χαμηλότερη από αυτή της κανάτας δηλαδή 9ο έως 10ο γιατί η οξύτητα δίνει αυτή την ζωντάνια που οι μεγαλύτεροι την χρειάζονται.

Αυτό το κρασί θα το συνόδευα με όλα τα κηπευτικά στην κατσαρόλα ,με ελαφριά τυριά, ψητά ψάρια και κρέατα ψητά η μαγειρευτά με λευκή σάλτσα και νότες λεμονιού

Θέλω να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Σαμαρτζή και την μητέρα του για την υποδοχή. Εύχομαι ο ζήλος και το μεράκι να μη τους τελειώσει ποτέ γιατί η ποιότητα και εμείς, τους έχουμε ανάγκη.

Εις υγεία...

Μεσενικόλας Καρδίτσας

Γεια σας και πάλι μαζί.

Θα μιλήσουμε πάλι για το κρασί, για μία αμπελοοινική περιοχή που μου θυμίζει τα νιάτα μου. Μεσενικόλας Καρδίτσας.

Φιλοξενήθηκα για λίγο στο σπίτι του Δημήτρη Πλιάκου και της γυναίκας του Ρέας, φίλοι από τα παλιά, που είναι λίγο πιο πάνω από την τεχνική λίμνη άρδευσης του κάμπου της Καρδίτσας. Λίγο μετά το μεσημέρι πίνοντας ένα δικό τους λευκό κρασί από το προσεγμένο με μεράκι αμπελοτόπι τους, χαζεύαμε το τοπίο απέναντι, τις πλαγιές και τις ρεματιές των Αγράφων. Ο ήλιος πεντακάθαρος, χωρίς ίχνος βιομηχανικού ρίπους, έπεφτε πάνω των και νόμιζες πως ήταν αυλάκι δίσκου βινυλίου. Μια συνεχόμενη χαρακιά, ρεματιά , με δύο απέναντι όχθες, πλαγιές, σε κλίση περίπου 45 μοίρες, ανάγλυφες και αν έριχνες την βελόνα εκεί θα άκουγες ένα μπουκέ συχνοτήτων ένα όμορφο τραγούδι της φύσης.

Πάλι έμπλεξα το βινύλιο με το κρασί.

Ο ήλιος φωτίζοντας τις πλαγιές, ξεχώριζες τους αμπελώνες τακτοποιημένους με μια σχολαστική επιμέλεια.

Το κρασί θέλει, εκτός από την ποικιλία και άλλους τρεις, για το τέλειο.

Το terroir, τον αμπελουργό και τον οινοποιό.

Τα τρία τα έχουμε.

Θαυμάσιες ποικιλίες, ένα terroir τέλειο και ένα μερακλή αμπελουργό. Τον οινοποιό θα τον γνωρίσουμε.

Αποφασίσαμε να πάρουμε την ανηφόρα του δρόμου όπως το κάναμε παλιά με τις μηχανές και περνώντας από την μονή Κορώνης φθάναμε στο Μεσενικόλα και από εκεί στα Καλύβια της Πεζούλα μόνιμος καλοκαιρινός προορισμός.

Στον Μεσενικόλα στην άκρη του χωριού προς τα πάνω συναντάμε το οινοποιείο του Γιώργου Καραμήτρου. Σταματήσαμε και μας υποδέχθηκε ο ίδιος. Ψηλός στο μπόι μα χαμηλός στο ανάστημα. Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες νιώσαμε πολύ φιλικά.

Μας ενημέρωσε για τον τρόπο διαχείρισης του σταφυλιού και την παραγωγή του κρασιού. Στον χώρο της γευσιγνωσίας μας έδωσε να δοκιμάσουμε τα κρασιά του. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Εγώ δεν ήμουν σε θέση να συγκεντρωθώ και τα αναλύσω, έτσι προτίμησα να πάρω ένα μαζί μου και νάτο.

Η κυρά της λίμνης.

Θα το δοκιμάσουμε μαζί.

Από τον κάμπο της Καρδίτσας αγναντεύοντας την κορυφογραμμή των Αγράφων και πάνω ακριβώς από την λίμνη, κοιμάται και αναπαύεται η κοιμωμένη. Μία ωραία κοπέλα με τα μαλλιά της να πέφτουν στις πλαγιές των βουνών, μια μούσα της λίμνης που ανέβηκε ψηλά να καθρεφτισθεί να ξαπλώσει και να αναπαυθεί με το ένα της πόδι, λυγισμένο με χάρη.

H ετικέτα του έργο τέχνης, χαρά για τον συλλέκτη, πλαστικοποιημένη να μη αλλοιώνεται στην φύλαξη.

Μας λέει ότι το περιεχόμενο είναι από δύο ελληνικές ποικιλίες ροδίτη 60% και μπατίκι 40% να δούμε η πρόσμιξη αυτή τι αποτέλεσμα δείχνει.

Ανοίγω την φιάλη, βλέπω ένα μοντέρνο φελλό πλαστικοποιημένο, αυτό δείχνει ότι το κρασί είναι έτοιμο για πόση και δεν υπάρχει περίπτωση για ελλάτωμα, τριχλωροανισόλη, το κοινώς φέλλομα.

Βλέπω την θερμοκρασία του, είναι 10oc.

Το μεταγγίζω, πάντα ένα κρασί που δοκιμάζω το μεταγγίζω στην κανάτα να του δώσω το χρόνο να αναδείξει τα αρώματα , τις γεύσεις και το διοξείδιο που μπορεί να έχει.

Βλέπω ένα χρώμα κιτρινοπράσινο με πρασινωπές ανταύγειες.

Μπορώ όμως να δω και μέσα του. Έχει μεγάλη σημασία η φωτεινότητα και η διαύγεια του κρασιού, άν το μετρήσω με τους βαθμούς της θολερότητας θα έλεγα ότι είναι μηδέν.

Σερβίρω το ποτήρι μου.

Το μυρίζω, το αναδεύω μαλακά και το ξαναμυρίζω.

Αρώματα από ξυνόμηλα και κόκκινα μήλα τόσο διακριτικά που θα μπορούσε να ήταν και ανδρικό άρωμα.

Το δοκιμάζω.

Γεύσεις διάφορες νοστιμότατες από φρούτα της περιοχής όπως το κυδώνι ακόμα και η ξινίλα που δίνει το χονδροκομμένο γλυκό κυδώνι.

Αφήνει μια επίγευση με ένα άρωμα στο στόμα που δεν φοβάσαι να πλησιάσεις πολύ κοντά τον άλλον.

Ισορροπημένο κρασί, θα το πρότεινα για κάποιο επαγγελματικό γεύμα από κανάτα. Για μας τους μεγαλύτερους κατευθείαν από την φιάλη να μη χάσουμε αυτή την ανάταση.

Θα έλεγα να μη φοβηθείτε να το βάλετε δίπλα στους νοστιμότατους μεζέδες που όλα τα τσιπράδικα της Καρδίτσας προσφέρουν.

Να ευχηθώ το τραγούδι των αμπελώνων από τις πλαγιές των Αγράφων μέχρι τον κάμπο να γλυκαίνει τις καρδιές όλων μας.

Εις υγεία.

Ο ευ πίνειν..


.

Συλλογή δίσκων βινυλίου




Σαν συλλέκτης των μουσικών δίσκων βινυλιου θα πώ:


30 cm ή 12΄΄(ίντσες) για 33,1/3 στροφές και βάρος 180 gr (LP).
17,5 cm ή 7΄΄(ίντσες) για 45 στροφές. (Δισκάκι).

Η συλλογή των μουσικών δίσκων βινυλίου, δεν υπάγεται σε καμία ιδιαίτερη γνώση αλλά μόνο στο μεράκι. Η γνώση έρχεται μετά, ύστερα από συζητήσεις με άλλους συλλέκτες, ανταλλάσσοντας απόψεις και γνώσεις.

Ο ψηφιακός ήχος είναι ξηρός και ακούγεται κάτι σαν μέταλλο. Βέβαια το συγκριτικό είναι εκείνο που θα σου δώσει την διαφορετικότητα του ήχου, στον ψηφιακό που είναι ο μοντέρνος και τον αναλογικό του βινυλίου. Όλες οι συχνότητες του βινυλίου δεν μπορούν να ληφθούν από το ανθρώπινο αυτί και αυτό υποστηρίζουν κάποιοι για την αποδοχή του ψηφιακού. Το σύνολο όμως των συχνοτήτων είναι αυτό που δίνει την γλύκα του ήχου. Όπως το κρασί. Εάν έχει μόνο καλή και μεγάλη οξύτητα, σίγουρα θα είναι ένα ξινό κρασί. Όταν τα ζάχαρά του είναι πολλά, είναι ένα γλυκό κρασί, όταν όμως ισορροπούν η γλύκα , η αλμύρα , η πίκρα και η οξύτητα, τότε έχουμε ένα θαυμάσιο κρασί άσχετα εάν όλες τις γεύσεις δεν μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε , απολαμβάνουμε όμως την ποιότητα. Έτσι και στο βινύλιο, απολαμβάνουμε τον ήχο, άσχετα εάν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις ακουστικές και μη, συχνότητες που μας δίδουν. Η αρμονία των όλων δίνουν ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα...

Η σχέση του Οινοχόου με το κρασί

Εάν ο οινοχόος δεν έχει αγάπη για το κρασί, την δυνατότητα να περιγράφει με σαφήνεια όσων προσλαμβάνει αισθητηριακά κατά την γευστική δοκιμή και την χαρά να ενημερώνει τον πελάτη, καλύπτοντας τις ανάγκες του χωρίς υπερβολές, τότε καλός οινοχόος δεν είναι..



Τσίπουρο ή Τσίπρο;

Την καλημέρα μου.

Ήθελα να ξεκινήσω μια συζήτηση για το αν πρέπει το απόσταμα να λέγεται Τσίπουρο ή Τσίπρο, γιατι στην άλλη περίπτωση και η Βότκα θα λεγόταν Ελληνιστή Βότικα..

Σε μια προσπάθεια να αναβαθμίσουμε την γλώσσα της επαρχίας προβαίνουμε σε λάθη.

Η παράδοση πρέπει να υποστηρίζεται χωρίς να αλλοιώνεται..

Από τα χρόνια του πατέρα μου, Γεωπόνος στο επάγγελμα, τα στέμφυλα τα ονόμαζε Τσίπρα, κατά συνέπεια και το παράγωγό των Τσίπρο.

Πάντα φιλικά και με αγάπη για τους φίλους του Τσίπρου.


Ποια η διαφορά το να κάνεις ένα κρασί, από το να το κρίνεις


Αυτός που κάνει ένα κρασί από την αρχή έως το τέλος είναι ο άρχοντας του έργου.
Αυτός που το κρίνει είναι ο υπηρέτης του.

Δεν μπορώ να θεωρήσω κανέναν από τους δύο σημαντικότερο.

... Ο παραγωγός φτιάχνει το κρασί και ο οινοχόος το κρίνει και το διαδίδει.

Ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου. Αν και οι δύο οδεύσουν μονολιθικά το αποτέλεσμα θα είναι το καλλίτερο.

Η προφορικότητα του οινοχόου έχει δύναμη και με την τεχνολογία, γίνεται μεγαλύτερη. Μόνο όταν αυτή πάσχει, υπάρχει πρόβλημα.


Άρα ο καλλίτερος οινοχόος δεν είναι αυτός που προσλαμβάνει αισθητηριακά τα περισσότερα, αλλά αυτός που περιγράφει με σαφήνεια όσα προσλαμβάνει αισθητηριακά..

Ποιό θα είναι το κρασί την παραμονή του νέου έτους


Πιστεύω ότι η ερώτηση απευθύνεται, και σ’ αυτόν και σε κείνον και στον άλλον, στους εξπέρ, στους ανίδεους και σε όλους που έχουν άποψη.

Παίρνω την ερώτηση προσωπική και απαντώ. Ναι, θα σας πω, με τι κρασί θα συνοδεύσω τα εδέσματα της κυρίας Μαρίας την παραμονή του νέου έτους και αυτό που θα μας βρει το 2012.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ήμασταν μεγάλη παρέα. Άρα το κρασί ήταν κρασιά.

Από την αντροσύνη μου μέχρι τώρα, ήμουν στα μαγαζιά με πολύ κόσμο και μια λίστα κρασιών, σχετικά μεγάλη.

Φέτος, είναι η πρώτη χρονιά που την γιορτάζω οικογενειακά. Να μη χαλάσουμε όμως και το έθιμο, καλέσαμε φίλους πολλούς. Η αλλαγή του χρόνου γίνεται στην Ελλάδα και εγώ είμαι οπαδός του ελληνικού αμπελώνα. Εάν έλεγα ότι μια double magnum θα αρκούσε, θα στεναχωρούσα την κυρία Μαρία που είναι μαθημένη στους μπουφέδες, στην φιλοσοφία , πιλοτήριο, πρώτο, δεύτερο, επιδόρπιο, κλείσιμο, κλπ.

Καθαρά ελληνική γιορτή.

Δεν θα μπω στην αναφορά των εδεσμάτων αλλά στην επιλογή των κρασιών.

Στην αρχή με τα μεζεδάκια ξεκινάμε με ένα ημιαφρώδη κρασί της Ηπείρου που οι φυσαλίδες θα διεγείρουν τους αισθητήρες του στόματος.

Στην συνέχεια με τα πρώτα πιάτα ένα λευκό από την κοιλάδα, πατρίδα των 9 μουσών, κόρες του Δία και τόπος του Ησίοδου, (κοιλάδα των μουσών, Θήβα), λευκή αρωματική Κοντούρα σε θερμοκρασία (χειμώνας) 12 με 13 βαθμούς .

Κοντεύομε την αλλαγή του χρόνου και το τραπέζι γεμίζει με διάφορα κρέατα. Τι άλλο, Ξινόμαυρο από την περιοχή του Μέγα Αλέξανδρου, Ίσως νιώσουμε και εμείς λίγο στρατηγοί ή φίλοι του.

Το ωρολόγι χτυπά και η αλλαγή του χρόνου ήλθε.

2012 χρόνια πολλά. Τα αρχικά χαμόγελα γίνονται χαρές.

Εις υγεία με το ξινόμαυρο στα ποτήρια μας.

Μετά από αυτά έρχονται οι τάρτες φρούτων.

Κρασί από την πύλη της Ευρώπης, την Λήμνο και Μοσχάτο Αλεξανδρείας, γλυκό από λιαστά σταφύλια..

Τέλος και αφού έρχεται η πιατέλα με τους ξηρούς καρπούς τα σοκολατένια γλυκάκια και τα μελομακάρονα , οι κυρίες θα συνεχίσουν με παλαιωμένη Μαυροδάφνη και οι κύριοι με ένα κρασί, δώρο από παλιά, φίλου μου καλεσμένου, τον Άγιο Χρόνο αν και τα μεγάλα κρασιά δεν έχουν την ανάγκη της συνοδείας, μα της ύπαρξης, και ας είναι Άγιος ο νέος χρόνος.

Περιμένω νέα σας...


Καλή Χρονιά..

Πώς ανοίγουμε μία φιάλη κρασί


Τελευταία τα πώματα των κρασιών έχουν απλοποιηθεί τόσο πολύ, που έχασαν αυτή την μαγεία του ανοίγματος, τοποθετώντας , βιδωτά ή γυάλινα , με μεγάλη ευκολία στο άνοιγμα.. Κρασιά που το πώμα τους είναι είτε βιδωτό ή γυάλινο ή πλαστικό δηλώνει ότι είναι έτοιμο για χρήση και δεν μπορεί να περιμένει περισσότερο, σε σχέση με τον φυσικό φελλό.

Εμείς τώρα θα ασχοληθούμε με το πώμα από φυσικό φελλό ή τον πλαστικοποιημένο που ανοίγει με την βοήθεια του ανοιχτηριού (tirbouson).

Τα ανοιχτήρια στην αγορά είναι πάρα πολλά, με εντυπωσιακά σχέδια και χρώματα που το καθένα υπόσχεται εύκολο άνοιγμα..

Εγώ σαν οινοχόος προτιμώ αυτό το σπαστό με τις δύο σκάλες , με ενσωματωμένο μαχαιράκι και την κυλινδρική σπείρα, αιχμηρή μπροστά.

Παίρνω την φιάλη στα χέρια μου και μπαίνω στην διαδικασία του ανοίγματος. Η διαδικασία αυτή μπορεί να κρατήσει από 3 λεπτά έως και 5 λεπτά για τα καθημερινά κρασιά . Εάν πρόκειται για παλαιωμένα μπορεί να επιμηκυνθεί η χρονική διάρκεια ακόμη και σε 8 με 10 λεπτά., γιατί χρειάζεται απαλότερες και πιο αργές κινήσεις. Όσο παλαιότερο είναι το κρασί, τόσο περισσότερο οκνό γίνεται και θέλει περισσότερο χάϊδεμα, χωρίς πολλές κινήσεις.

Ανοίγω το μαχαιράκι του ανοιχτηριού και κρατώ την φιάλη με το αριστερό μου χέρι.

Οι περισσότερες φιάλες στο καψύλι έχουν ταινία αφαίρεσης , αλλά εγώ για να είμαι σίγουρος κάτω από το παχύ μέρος του λαιμού κόβω περιστροφικά το καψύλι και το αφαιρώ. Έτσι ευκολότερα μπορώ να σκουπίσω με την πετσετούλα μου τον λαιμό της φιάλης μετά το άνοιγμα. και μετά το τέλος του σερβιρίσματος. Αν το κρασί είναι ΟΠΑΠ και έχει ιππαστί, ταινία , την αφαιρώ.

Κλείνω το μαχαιράκι και ανοίγω την σπείρα. Δεν κεντράρω ποτέ στο κέντρο του φελλού μα έκκεντρα, με μια ελαφριά πίεση στρίβοντας πάντα δεξιά στην φορά των δεικτών του ρολογιού βιδώνω.

Τοποθετώ την πρώτη σκάλα και κάνω την πρώτη μου προσπάθεια ανοίγματος. Εάν έχω διαπιστώσει ότι έχω κατέβει χαμηλά ξεβιδώνω την σπείρα λίγο και ξαναπροσπαθώ να ανασάνει ο φελλός και να ανεβαίνει κάθετα. Όταν ανασάνει βιδώνω λίγο ακόμη την σπείρα και τοποθετώ την δεύτερη σκάλα. Με την κίνηση του χεριού μου προς τα πάνω ανεβαίνει ο φελλός ευκολότερα.

Τέλος, τοποθετώ την φιάλη ανάμεσα στα πόδια μου για περισσότερη θεωρία, τραβώ προς τα πάνω δημιουργώντας ένα μικρό θόρυβο (μπάμ) κυρίως στα νέα κρασιά, αλλά και χωρίς αυτό, στριφογυρίζοντας το φελλό μαλακά τραβώντας τον προς τα επάνω, πάντα σε όρθια θέση, ανοίγει, με σχεδόν καθόλου θόρυβο, γιατί έχει ανασάνει περισσότερο το κρασί και είναι έτοιμο για σερβίρισμα..

Πριν το σερβίρω με μια καθαρή πετσέτα σκουπίζω τον λαιμό της φιάλης και εις υγείαν.

ΥΓ. Στην περίπτωση του ατυχήματος που ο φελλός σπάσει και πέσει μέσα στο κρασί το μεταγγίζουμε σε καράφα περνώντας το από μεταλλική σίτα, κοινώς σουρωτήρι.

Μερικά ψήγματα φελλού εάν υπάρξουν τα αφαιρούμε με ένα κουταλάκι. Σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει την ποιότητα του κρασιού.

Ένα θεατρικό έργο είναι καλό, αν τα σκηνικά του δεν είναι καλά υποβιβάζεται.
Ένα κρασί είναι καλό, αν δεν έχει σκηνική παρουσία υποβιβάζεται.
Για τον λόγο αυτό είμαι λάτρης του φελλού και του ανοιχτηριού.

Γειά και τα ξαναλέμε..

«Σερβιρίζοντας» το κρασί...

Παραμονές πρωτοχρονιάς ανεβήκαμε για καφέ στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς .


Θαυμάσιο περιβάλλον και το προσωπικό ευγενέστατο, από την υποδοχή, μέχρι το σερβίρισμα, του δικού μου καφέ και του σάντουιτς της γυναίκας μου. Η μουσική αυτή τη φορά ήταν αδιάφορη, ενώ τις άλλες ενδιαφέρουσα. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος των συχνών επισκέψεών μας εκεί. Η μουσική και τα συν του.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το ανα...φέρω αλλά επειδή στα χέρια μου έχουν αδειάσει πάρα πολλά μπουκάλια, πίστευα ότι εσείς στο Κεφαλάρι κάτι παραπάνω θα ξέρατε.

Στο δίπλα τραπέζι έρχεται και κάθεται ένα ζευγάρι, 40 έως 45 ετών, με τρόπους, σε τραπέζι για δύο και μάλλον ήταν έξοδος ( τραπέζι για δύο ).

Αφού έδωσαν την παραγγελία , πριν από τα φαγητά ήλθε ο σερβιτόρος με το κρασί. Από μακριά και από το σχήμα της φιάλης, κατάλαβα πως πρόκειται για το Κανένας, σε χρώμα κόκκινο. Αφού ταλαιπωρήθηκε να το ανοίξει, ατζαμίδικα το άνοιξε, σκούπισε τον λαιμό της φιάλης με την παλάμη του έβαλε τον φελλό με το ανοιχτήρι στην πίσω τσέπη του παντελονιού και σερβίρισε τον άνδρα να το δοκιμάσει, λες και εκείνος ήταν, ο σομελιέ. Μετά, θυμήθηκε ότι έπρεπε να μυρίσει αυτός τον φελλό, τον παίρνει από την τσέπη του, τον μυρίζει και τον ξαναβάζει πίσω. Ξανά σκουπίζει με την παλάμη του τον λαιμό της φιάλης και συνεχίζει το σερβίρισμα. Τελειώνοντας, αφήνει την φιάλη στον κουβά με τον πάγο και φεύγει.

Μία τέλεια καταστροφή για την αρχή μιας απόφασης, σε τραπέζι για δύο.

Εκτός των άλλων, ΠΟΥ είχε το χέρι του πριν το σερβίρισμα, ήταν πεντακάθαρο.

Δεν θα σας μάθω εγώ πως ανοίγεται μία φιάλη, πρέπει εσείς που κάνετε κουμάντο να το μάθετε...

Αυτό είναι το καλό κρασί

Να μυρίζω τα φρούτα χωρίς να τα βλέπω.
Να μυρίζω τα λουλούδια χωρίς να τα βλέπω.
Να με πάει στο δάσος.
Να με πάει στους κήπους.
Αυτό είναι το καλό κρασί.